بررسی تجربه دو ساله و مقایسه استفاده از لارینگوسکوپی ویدئویی و لارینگوسکوپی مستقیم با تیغههای بولارد، میلر و ویسکانسین در بیماران کودک تحت جراحیهای انتخابی
این مطالعه تصادفیسازی شده موازی در مرکز طبی کودکان تهران (دی 1400-1402) به مقایسه تکنیکهای لارنگوسکوپی مستقیم و غیرمستقیم برای لولهگذاری در 144 کودک 2 تا 6 ساله (ASA I-II) تحت جراحیهای انتخابی پرداخت. بیماران به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: لارنگوسکوپ ویدئویی (غیرمستقیم) و تیغههای بولارد، میلر یا ویسکانسین (مستقیم). پارامترهای ارزیابی شامل زمان لولهگذاری، زمان تهویه مؤثر، زمان مشاهده تارهای صوتی، درجه کورمک-لهان، میزان موفقیت، اشباع اکسیژن و میزان شکست بودند. نتایج در 144 بیمار (70.8٪ پسر، میانگین سنی 3.56±1.22 سال) نشان داد لارنگوسکوپ ویدئویی عملکرد برتری داشت: بالاترین میزان موفقیت در تلاش اول (94.4٪)، کوتاهترین زمان لولهگذاری (17.66±3.52 ثانیه)، تهویه (29±5.24 ثانیه) و مشاهده تارهای صوتی (9.47±2.31 ثانیه) با تفاوت معنیدار نسبت به سایر روشها (p<0.05). اشباع اکسیژن در تمام گروهها پایدار ماند. لارنگوسکوپی ویدئویی توسط متخصص بیهوشی با تجربه، زمانها و عوارض را به طور قابل توجهی کاهش داد، اما تحقیقات بیشتر در جمعیتهای بزرگتر و شرایط اورژانسی برای تأیید مورد نیاز است.
چکیده:
زمینه:
استفاده از تکنیک مناسب برای لولهگذاری موفق و کارآمد نقش مهمی در کاهش عوارض مرتبط با این روش ایفا میکند. بنابراین، شناسایی یک روش استاندارد میتواند بسیار مفید باشد. مطالعات متعددی در حال حاضر در سراسر جهان برای رسیدگی به این موضوع در حال انجام است.
هدف:
این مطالعه با هدف مقایسه روشهای لارنگوسکوپی مستقیم و غیرمستقیم در بیماران کودک برای شناسایی ایمنترین و مؤثرترین تکنیک لولهگذاری در طول جراحیهای انتخابی انجام شده است.
روشها:
این مطالعه موازی مقطعی و تصادفیسازی شده که در مرکز طبی کودکان تهران (دیماه 1400 تا دیماه 1402) انجام شد، با هدف مقایسه تکنیکهای لارنگوسکوپی مستقیم و غیرمستقیم برای لولهگذاری کودکان در طول جراحیهای انتخابی صورت گرفت. در مجموع 144 کودک 2 تا 6 ساله (ASA I-II) به صورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: لارنگوسکوپی غیرمستقیم با لارنگوسکوپ ویدئویی و لارنگوسکوپی مستقیم با استفاده از تیغههای بولارد، میلر یا ویسکانسین. بیماران با راه هوایی دشوار پیشبینیشده، ناهنجاریهای راه هوایی، آسیب ستون فقرات گردنی یا عفونتهای فعال ریوی از مطالعه خارج شدند. پارامترهای اندازهگیری شده شامل دادههای جمعیتشناختی، مدت زمان لولهگذاری، زمان تهویه مؤثر و مشاهده تارهای صوتی، درجه کورمک-لهان، میزان موفقیت، اشباع اکسیژن (شامل میزان کاهش اشباع) و میزان شکست لولهگذاری بود. تمام روشها توسط یک متخصص بیهوشی با تجربه انجام شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمون t زوجی با p<0.05 معنیدار در نظر گرفته شد. یافتهها با هدف اطلاعرسانی در مورد انتخاب ایمنترین و مؤثرترین روش لولهگذاری برای بیماران کودک ارائه شده است.
نتایج:
در این مطالعه شامل 144 بیمار کودک (70.8٪ پسر، میانگین سنی 3.56±1.22 سال)، موفقیت و زمانبندی لولهگذاری در چهار تکنیک مقایسه شد: لارنگوسکوپ ویدئویی، تیغه بولارد، تیغه میلر و تیغه ویسکانسین. لارنگوسکوپ ویدئویی بالاترین میزان موفقیت در تلاش اول (94.4٪) و کوتاهترین زمان برای لولهگذاری (17.66±3.52 ثانیه)، تهویه (29±5.24 ثانیه) و مشاهده تارهای صوتی (9.47±2.31 ثانیه) را به دست آورد که به طور قابل توجهی بهتر از سایر روشها عمل کرد (p=0.001 برای بولارد، p=0.028 برای میلر، p=0.004 برای ویسکانسین برای لولهگذاری؛ p=0.012 برای بولارد، p<0.001 برای میلر و ویسکانسین برای تهویه؛ p<0.001 برای همه مقایسهها برای مشاهده تارهای صوتی). اشباع اکسیژن در تمام گروهها پایدار باقی ماند. لارنگوسکوپ ویدئویی کارایی و اثربخشی برتری در لولهگذاری کودکان نشان داد.
نتیجهگیری:
یافتهها نشان میدهد که لارنگوسکوپی ویدئویی، هنگامی که توسط یک متخصص بیهوشی با تجربه استفاده میشود، به طور قابل توجهی زمان لولهگذاری، زمان مشاهده تارهای صوتی، زمان تهویه و مدت زمان کاهش اشباع و عوارض مرتبط را کاهش میدهد. تحقیقات بیشتر با جمعیتهای بزرگتر و در شرایط اورژانسی برای تأیید این نتایج مورد نیاز است.
ارسال نظر