.webp){kind=small}
محدودکنندههای جریان ریوی از طریق کاتتر: روندهای فعلی و چشماندازهای آینده
محدودکنندههای جریان ریوی از طریق کاتتر (TPFRs) روشی پیشرفته برای مدیریت جریان خون ریوی در بیماران مبتلا به بیماریهای قلبی مادرزادی هستند. طی سالهای 2005 تا 2024، این دستگاهها روی 82 بیمار استفاده شدهاند که پلاگهای میکروعروقی MVP با غشای PTFE موفقترین نوع بودهاند. با وجود کارایی مناسب، عوارضی همچون سرریز ریوی، مهاجرت دستگاه، ترومبوز و عفونت گزارش شده است. دستگاه ایدهآل باید خطرات مهاجرت و آمبولی را به حداقل برساند، با رشد شریان ریوی سازگار باشد و امکان برداشت آسان را فراهم کند. تحقیقات آینده بر روی استفاده از بیومتریالهای تجزیهپذیر زیستی و همکاری بینرشتهای متمرکز است تا کارایی و ایمنی بلندمدت این دستگاهها بهبود یابد.
چکیده:
مقدمه:
محدودکنندههای جریان ریوی از طریق کاتتر (TPFRs) نشاندهنده یک پیشرفت قابلتوجه در مدیریت جریان خون ریوی برای بیماران مبتلا به بیماریهای قلبی مادرزادی هستند. با این حال، کمبود مطالعات جامعی وجود دارد که به تنوع این دستگاهها بپردازند و ویژگیهای حیاتی آنها را مشخص کنند.
اهداف:
این مرور با هدف ادغام دانش موجود در مورد TPFRها، تعیین جنبههای حیاتی طراحی و توسعه، شناسایی شکافها در شیوههای فعلی، و روشن کردن جهتگیریها برای تحقیقات و پیشرفتهای آینده انجام شده است.
روشها:
یک جستجوی جامع در پایگاههای داده متعدد با استفاده از اصطلاحات جستجوی خاص مرتبط با باندینگ شریان ریوی از طریق کاتتر و روش پوستی انجام شد.
نتایج:
بین سالهای 2005 تا 2024، گزارش شد که 82 بیمار تحت کاشت TPFR قرار گرفتهاند، از جمله اکلودرهای نقص دیواره بین دهلیزی سوراخدار، استنتهای دیابولو شکل، و پلاگ میکرو عروقی MVP™ با غشاهای پلیتترافلوئورواتیلن (PTFE) که بهصورت جزئی برداشته شدهاند. پلاگهای میکروعروقی پرکاربردترین و موفقترین دستگاهها بودند. با این حال، عوارض و چالشهای اولیه مرتبط با MVPها شامل سرریز ریوی، جریان محافظتنشده به لوب فوقانی راست، دشواری در ایجاد یک سوراخ با اندازه مناسب، نیاز به جایگزینی دستگاه به دلیل اندازهگیری نادرست، مهاجرت دیستال به داخل شریان ریوی راست، تنگی شریان ریوی چپ، فروریختگی جزئی دستگاه، ترومبوز، محبوس شدن لوب فوقانی راست، آسیب احتمالی به دیواره شریان ریوی، و همچنین شکستگی و عفونت دستگاه بودند. TPFRها میتوانند بر اساس مدتزمانی که برای باقی ماندن در داخل شریان ریوی طراحی شدهاند، دستهبندی شوند. باید استراتژیهایی طراحی شود تا برداشتن آسان دستگاه بدون آسیب رساندن به دیواره شریان ریوی امکانپذیر باشد و در عین حال از آمبولی شدن جلوگیری شود. دستگاه ایدهآل باید خطرات مهاجرت، آمبولی، ترومبوز، التهاب و اندوتلیالیزاسیون را به حداقل برساند. همچنین باید از جریان اطراف دستگاه جلوگیری کرده و با رشد شریان ریوی سازگار شود تا کارایی و ایمنی بلندمدت را تضمین کند.
نتیجهگیری:
پیامدهای بلندمدت و پتانسیل استفاده از بیومتریالهای تجزیهپذیر زیستی و هوشمند زمینههایی برای بررسی بیشتر باقی میمانند. توسعه موفق این دستگاهها نیازمند تلاش مشترک بین مهندسان بیومتریال، توسعهدهندگان دستگاه و متخصصان قلب مداخلهای است.
کلمات کلیدی:
محدودکننده جریان ریوی از طریق کاتتر - بیماریهای قلبی مادرزادی - باندینگ شریان ریوی - پلاگ میکروعروقی - مداخلات قلبی - مرور سیستماتیک
ارسال نظر