چکیده:

زمینه:

آسیب عصب فرنیک یک عارضه شناخته‌شده جراحی قلب مادرزادی در کودکان است که به طور بالقوه منجر به فلج دیافراگم و اختلال عملکرد تنفسی طولانی‌مدت می‌شود. پلیکاسیون دیافراگم برای بهبود مکانیک ریه انجام می‌شود، اما پیامدهای میان‌مدت آن هنوز به طور کافی بررسی نشده است.

هدف:

 ارزیابی عملکرد ریوی میان‌مدت در کودکانی که تحت پلیکاسیون دیافراگم برای فلج عصب فرنیک پس از جراحی قلب مادرزادی قرار گرفته‌اند.

روش‌ها:

این سری موارد گذشته‌نگر شامل پنج کودک بود که بین سال‌های 1390 تا 1400 در یک مرکز تخصصی کودکان تحت پلیکاسیون دیافراگم چپ قرار گرفتند. عملکرد ریوی با استفاده از اسپیرومتری، پلتیسموگرافی و آزمون راه رفتن 6 دقیقه‌ای ارزیابی و با مقادیر هنجار پیش‌بینی‌شده مقایسه شد.

نتایج:

در میانگین پیگیری 5 ساله، ظرفیت حجم اجباری (FVC)، حجم بازدمی اجباری (FEV1)، ظرفیت حیاتی (VC) و ظرفیت کل ریه (TLC) به طور قابل توجهی پایین‌تر از حد پیش‌بینی‌شده بودند (p < 0.05). نسبت FEV1/FVC، حجم باقیمانده (RV) و ظرفیت باقیمانده اجباری (FRC) تفاوت معنی‌داری نداشتند. همه بیماران آزمون راه رفتن 6 دقیقه‌ای را تکمیل کردند (بیش از 300 متر)، اگرچه اشباع اکسیژن پس از ورزش به طور قابل توجهی کاهش یافت (p = 0.011).

نتیجه‌گیری:

پلیکاسیون دیافراگم منجر به الگوی محدودکننده و کاهش اشباع ناشی از ورزش می‌شود، علی‌رغم حفظ ظرفیت راه رفتن.

کلمات کلیدی:

پلیکاسیون دیافراگم - فلج عصب فرنیک - جراحی قلب مادرزادی - عملکرد ریوی - کودکان